Verhaal vrijwilliger Eveline

Al 20 jaar kom ik om de paar jaar in Bangladesh. Vroeger bij de 5  mannen van OSA en het golfplaten schooltje  in Falsatia, nu bij de meer dan 30 werknemers van DRRA en het prachtige Afroza’s Place in Baniajuri. Een wereld van verschil, in meerdere opzichten.

Opgeleid als Nederlandse logopedist, kwam ik er al snel achter dat leren spreken, goed horen, goed kunnen eten en drinken,   een ‘luxe’ therapie is in Bangladesh. In een land waar de meest basale gezondheidszorg ontbreekt, is het bijzonder lastig uit te leggen dat communicatie en goed kunnen eten en drinken voor kinderen toch ook echt belangrijk is. Dus ik beperkte me tot hand en span diensten aan Antoinette en toch ook proberen zo goed mogelijk wat kennis over te dragen. Door mee te doen in de groepen en vooral te laten zien hoe het ook zou kunnen. Achteraf gezien nog veel te ambitieus allemaal. Maar ja… er was geen handboek en verder deed niemand het. Maar Antoinette bleef betrokken en hard werken en ik ging af en toe mee, voor het avontuur, had plezier met de kinderen en genoot van de gastvrijheid. En nu, ruim 20 jaar, een hoop cursussen, huisbezoeken, gesprekken met medewerkers later, merk ik dat er een stevige basis is gelegd. Er is nu ook ruimte om mijn vak, de logopedie , uit te leggen en te gebruiken in het project. De mensen die er werken zijn inmiddels zo goed geschoold en hebben zo veel ervaring dat ze nu gericht vragen om bepaalde cursussen. En tijdens de cursussen worden er goede vragen gesteld, waaraan je merkt dat wat je vertelt ook daadwerkelijk aan komt.

Natuurlijk is het fijn dat er nu een prachtig gebouw staat, maar de echte bouwstenen zijn de medewerkers die jaar in jaar uit hun stinkende best doen om beter te worden, om te leren en om goed te zijn voor de kinderen die aan hun zorg zijn toevertrouwd.

Een wereld van verschil met 20 jaar geleden.