Verhaal Sajib

Ik was een stille jongen die zich in de schoot van zijn oma verstopte. Ik heb een vergroeiing in mijn rug en een cognitieve achterstand. Lang had ik geen vriendjes.

Iedereen ging naar school, maar ik bleef thuis. En toen mocht ik naar het speciale onderwijs. Daar leerde ik vriendjes maken en werd ik gestimuleerd om te praten. Langzaam overwon ik mijn angsten en leerde ik eten. Ik at thuis alleen pap en daardoor was ik ondervoed. Mijn gezondheid ging vooruit en dankzij de fysiotherapie werd ik steeds sterker. Ik werd zelfs zo sterk, dat ik een corrigerende operatie aan mijn rug aan kon. Dankzij die operatie kreeg ik meer lucht en ging het praten me wat beter af. Uiteindelijk ging het zo goed dat ik naar de reguliere basisschool kon. Ik heb nu vriendjes waarmee ik thuis en op school speel. Mijn oma is super trots, ze had nooit gedacht dat ik dit allemaal zou kunnen.

Lees ook het verhaal van Nushrat