Verhaal Laila

Mijn dochter Laila is 35 jaar, ze heeft een spastische verlamming en sinds ze vier jaar geleden een beroerte heeft gehad kan ze helemaal niets meer.

Toen mijn dochter 5 was kwamen we te weten over het centrum voor kinderen met een handicap in Falsathia. Laila ging er met veel plezier heen en ze leerde er veel. We leerden hoe we Laila konden helpen zelfstandig te eten en boven onze verwachtingen in leerde Laila, lezen, schrijven, praten en lopen. Mijn man heeft Lepra en toen Laila 15 jaar was ging ze mij in het huishouden helpen. Ze leerde zelfs koken, wat was ik trots op mijn meisje. Mijn beide zoons vertrokken naar het buitenland en sindsdien kijken ze niet meer naar ons om.

Antoinette en Niketan betekenen echt alles voor mij. Zij zijn de enige die naar ons omkijken, die altijd aan onze zijde staan. Toen Laila getroffen werd door een beroerte regelde Niketan een goed matras, een rolstoel en therapie. In de coronapandemie kregen we zelfs geld en voedsel. Mijn zoons belden me niet eens! Ik ben bang voor de toekomst; Laila wordt steeds zwaarder, ik steeds ouder. Ik denk eraan om mijn huis en land te verkopen en op de zorgboerderij Afroza Place te gaan wonen met mijn man en Laila. Dan heeft ze ook wat meer aanspraak en kan ik op mensen terugvallen. Ik hoop zo dat Niketan, ons blijft ondersteunen, ook als ik er niet meer ben. – Renu Begum, moeder.