Verhaal Jannati

Dankzij haar enorme observatievermogen en haar wil om zich te ontwikkelen is Jannati een gelukkig en zelfstandig meisje geworden.  Tijdens een moeilijke en langdurige bevalling van haar jonge moeder kwam ze met zuurstofgebrek op de wereld.

Jannati, wat ‘hemel’ in het Bengaals betekent, ging haar eerste levensjaren door een hel. Haar ouders begrepen niet wat ze nodig had en konden onvoldoende voor haar zorgen.  Ze ontwikkelde zich nauwelijks, en zat gevangen in haar eigen spastische lichaam. Het gezin raakte geïsoleerd van de gemeenschap en Jannati bracht haar dagen door op bed. Het mantelzorg project van Niketan bracht daar verandering in.  Dankzij fysiotherapie en positieve aandacht leerde ze zitten, staan en lopen.

Ze wil het een ieder graag laten zien, dat het wat koud is, maakt haar niet uit. Praten gaat haar nog niet goed af, maar met het maken van gebaren en het gebruik van lichaamstaal wikkelt ze iedereen als een ring om haar vingertje.  Jannati geniet met volle teugen van het leven en heeft zelfs vriendinnen gemaakt.  Jannati is de hemel op aarde.

Lees ook het verhaal van Housain.