Nieuws Een paspoort vol Bengaalse visa
Mijn paarse duffle is al half ingepakt, blokken, treintjes, puzzels, pittenzakken en hier en daar wat schoon ondergoed. Nog een kleine twee weken en dan reis ik voor de …, ik ben de tel volledig kwijt, maar zeker al voor meer dan de 30ste keer naar Bangladesh.
In 1992 deed ik op mijn fiets het land voor de eerste keer aan, wat ik toen zag staat nog steeds op mijn netvlies gebrand, wat een cultuurschok. In mijn dagboek van toen lees ik:
Buiten gekomen zien we bedelaars die nog liggen te slapen, ze hebben een plastic zeil als deken en een stukje karton als matras. De kinderen liggen dicht tegen elkaar bij een klein vuurtje. De stad komt langzaam tot leven. Mannen met rode geruite doeken om hun hoofden trekken blootsvoets zware karren. De gesluierde vrouwen kijken steels onder hun sluier door naar ons, de kinderen huppelen om ons heen. Peuters worden met een klein emmertje water gewassen. De was ligt op straat te drogen en je moet opletten dat je niet over een slapend mens struikelt. Uit de moskee klinkt gezang, riksja’s en bussen gaan rijden, een oorverdovend getoeter en gebel vult mijn hoofd. Handelaren zoeken hun plekje op straat. Er word nog steeds gedemonstreerd, duizenden druk gebarende boze mannen schreeuwen voor ons onbegrijpbare leuzen. We zien overal politie en ME’ers en voelen ons er niet prettig bij. In de krant lezen we dat de demonstratie het startsein is voor een lange mars van Dhaka naar Ayodya in India, waar de Babri moskee door Hindu’s onlangs is gesloopt.
Inmiddels zijn we 25 jaar verder en is er gelukkig wel het een en ander veranderd. Armoede zie je nog steeds, maar er is geen honger meer en ook in Bangladesh heeft de moderne wereld zijn intreden gedaan. Niet meer uren reizen voor een telefoontje naar huis, maar gewoon 4G op je mobiel. Was voorheen ik degene die foto’s maakte van de mensen daar, nu staan ze met hun mobieltje foto’s van mij te maken. Echter er worden nog steeds gehandicapte kinderen te bedelen gelegd en zodra het donker wordt zie je de plastic zeiltjes weer tevoorschijn komen en slapen kleine kinderen buiten op een stoep.
In deze blog neem ik u mee terug in de tijd, ik geef u een inkijkje in mijn leven als projectcoördinator en fondsenwerver van Niketan en neem u mee op mijn reis naar Bangladesh, mijn tweede thuis, mijn plek onder de zon wanneer het in Nederland koud en kil wordt.
