Nieuws Mijn leven was niets waard.

“Ik wordt misbruikt door mijn moeder, mijn zus en haar man. Ze slaan me, schelden me uit en geven mij geen eten.  Ik doe al het huishoudelijke werk en zorg voor mijn neven en nichten, maar eigenlijk wil ik studeren. Mijn familie beheerst mijn leven, ik heb helemaal niets in te brengen”. – Sumi

Het verhaal van Sumi staat niet op zichzelf, het is slechts één van de vele verhalen. Geweld tegen vrouwen is een ernstig sociaal, cultureel en economisch probleem in Bangladesh. Bijna twee op de drie vrouwen hebben te maken met gender gerelateerd geweld.  Geweld tegen vrouwen en meisjes is zo ‘normaal’ dat de vrouwen vaak niet het gevoel hebben dat geweld tegen hen serieus wordt genomen of de moeite van het melden waard is. Ze ondergaan het stilzwijgend. Onderzoek wijst uit dat vrouwen met een handicap vaker te maken krijgen met huiselijk geweld en seksueel geweld dan vrouwen zonder handicap (WHO). Vrouwen met een handicap krijgen over het algemeen daarnaast ook te maken met emotionele en verbale mishandeling.

Leiderschap training

Om meisjes met een handicap te helpen om meer zelfrespect te krijgen en daarmee ook respect van de familie en gemeenschap, zijn we de training ‘leiderschap’ gestart. In deze training leren ze over vrouwenrechten en over gelijke rechten voor mensen met een beperking.  We leren ze om hun stem te laten horen, door een microfoon te pakken en te praten over mensenrechten. Het klinkt eenvoudig, maar het zijn mega stappen voor iemand die altijd gehoord heeft niets waard te zijn. We leren ze te dromen over een toekomst en dit in kleine doelen op te splitsen en het vast te leggen in hun persoonlijk levensplan. We stimuleren ze om een dagboek bij te houden en hun levensverhaal op te schrijven. Dit zorgt voor ongekende emoties. Want het gaat niet om één incident, maar om structureel geweld wat de meisjes hun hele leven lang met zich meedragen.

De meisjes ervaren het als helend om in een vertrouwde omgeving deze ervaringen van zich af te schrijven, te delen en om met elkaar te huilen. Ze leren van elkaars ervaringen, durven samen meer en worden gedurende het proces sterker. Nu accepteren de meisjes uit de training het niet langer meer om als de ‘gehandicapte persoon’ te worden behandeld en …. ze laten zich niet meer misbruiken.  Sommige meisjes waren zo dapper om hun verhaal in een video vast te leggen en zich uit te spreken over het onrecht wat hen is aangedaan.

Niet alle ouders kunnen die enorme veranderingen in hun dochter aan. Om escalaties te voorkomen willen we in volgende trainingen de ouders meer meenemen in het proces.

Lees ook het verhaal van Megla