Nieuws Iedereen kan iemand helpen
Al ruim 10 jaar werkt Niketan in het mantelzorgprogramma samen met bijna 120 vrijwilligers. Zij spelen een belangrijke rol in het vergroten van de bewustwording in de gemeenschap.
Waar vroeger veel mensen dachten dat ze zelf ‘bezeten’ zouden raken wanneer ze in contact kwamen met mensen met een handicap, bewezen de vrijwilligers het tegenovergestelde. Een vrijwilliger (veelal middelbare scholieren en studenten) brengt één tot twee uur per week met een kind met een handicap door. Hij of zij speelt met het kind, ontlast de moeder en ondersteunt de familie. Door het wekelijkse bezoek van de vrijwilliger zien we dat de ouders beter voor het kind gaan zorgen. Zij zijn onze ogen, zij zien of er in een gezin verbaal geweld, pesten, of het kleineren van mensen met een handicap, vrouwen of grootouders plaatsvindt. De vrijwilliger neemt het kind ook mee naar buiten, waardoor het andere mensen ontmoet. Dit draagt bij aan een vermindering van de negatieve stigmatisering voor het hele gezin.
Maar de vrijwilliger krijgt er ook wat voor terug, zo voelen ze zich meer gerespecteerd door de community. Een tiental vrijwilligers gaan zich nog meer in zetten voor een inclusieve samenleving. Zo gaan ze uit het ‘Mijn naam is Runa’ boek voorlezen aan jonge kinderen in dorpen en seksuele voorlichting geven aan jongeren met een handicap. 11 vrijwilligers helpen ons met het runnen van de 19 verandascholen. We kunnen wel zeggen dat onze vrijwilligers echt een verschil maken.
Een vrijwilliger aan het woord
Mijn naam is Joba, ik ben de vrijwilliger van Jannati. Jannati is mijn dorpsgenootje, ze heeft een spastische verlamming en ontwikkelingsachterstand, ze is 14 jaar oud. Omdat ik vlakbij woon ga ik regelmatig even langs, ook pas ik op als haar moeder even weg moet. Ik ben vrijwilliger geworden omdat het mij opviel dat niemand met Jannati sprak, dat ze genegeerd werd door de dorpsbewoners. Ik kon mij voorstellen hoe eenzaam dat moest zijn voor Jannati en haar moeder. De eerste keren alleen samen met Jannati wist ik niet zo goed wat ik moest doen, ik dacht dat ik haar moest leren lezen en schrijven, maar Jannati wilde niet meewerken. Ze wilde spelen. Ik ben toen maar met haar gaan spelen en wat hadden we een plezier samen, dat zal ik niet snel vergeten. Vanwege mijn studie heb ik niet zoveel tijd, anders zou ik Jannati nog vaker opzoeken. Het zou mooi zijn als we de gemeenschap meer kunnen betrekken bij het leven van kinderen met een handicap. Er moet meer bewustwording komen. Ik weet niet hoe, maar ik wil mij daar zeker voor gaan inzetten.
