Nieuws Ik blijf me verbazen in Bangladesh

Mijn verblijf in Bangladesh bestaat uit rennen van afspraak naar afspraak, van project naar project. Tijd om stil te staan is er meestal niet want er komt altijd ook nog wel iets onverwachts op mijn pad.

In mega city Dhaka zit ik met de Nederlandse Ambassade om opnieuw te lobbyen voor inclusie van mensen  met een beperking.  Niketan heeft een beleidsconcept opgesteld wat goed ontvangen wordt en de NL Ambasade spreekt de intentie uit om in 2018 mensen met een beperking actief op te nemen in hun programma’s. Wachtend op een ricksja word ik geschept door een kar vol bamboe, voordat ik het weet verzwik ik mijn voet en zit ik boven op de lading. Als er ergens een camera had gehangen was het filmpje waarschijnlijk al vele malen gedeeld. Met partnerorganisatie DRRA gaan de gesprekken over de impact evaluatie die dit jaar nog op onze projecten zal plaatsvinden. De Bengaalse Ministerie van Onderwijs wil weten welke impact onze holistische aanpak heeft en of dit te kopiëren is naar andere delen van Bangladesh. Net tijdens een bezoek van lokale donateurs vind er een aardbeving plaats en moeten de kinderen geëvacueerd worden.

In het project gebied van Niketan bezoek ik onze diverse scholen, volg de trainingen seksuele voorlichting, geef training aan leerkrachten speciaal onderwijs, bezoek het inclusieve onderwijs en geef een halfuurtje les. De avonden zijn gevuld met kopjes thee drinken in ‘Kalama’s thee winkel’ en vooral ook veel sociale praatjes met de jongens woonachtig in Afroza’s place.

Tijdens de training aan basisschool leerkrachten mag ik het de leerkrachten moeilijk maken door voor dove of verstandelijk gehandicapte student te spelen. Ik bezoek de mantelzorg projecten en een aantal  kinderen thuis.

Tot mijn grote schrik ligt één van mijn pupillen van het eerste uur verlamd op de koude klei vloer. Laila een jonge vrouw van begin dertig met een spastische verlamming hielp haar moeder in het huishouden en met de dagelijkse verzorging van haar vader die door lepra aan bed gekluisterd is. In Juli kreeg ze een beroerte en sindsdien kan ze alleen maar lachen en huilen. Haar moeder bracht haar naar het ziekenhuis en ging met een stapel hersenscans en medicijnen weer naar huis. Het verbaast me dat ook mijn medewerkers niets ondernomen hebben om de zorgen van moeder te verlichten, maar vooral ook om hulp te bieden aan Laila. Huilend zit ik naast haar. Het leven is zo oneerlijk.

De Prime Minister van Bangladesh doet de wereld geloven dat Bangladesh binnen drie jaar een middeninkomen land is, maar de arme mensen op het platteland hebben geen geld, geen zorg, niets. Mijn Nederlandse ideeën voor hulp worden weggewuifd. Niemand in de omgeving zal deze familie al dan wel betaald hulp aanbieden. Een verpleegster vinden is als een speld in een hooiberg en als je die dan al vind dan is ze alleen geïnteresseerd in het geven van medicatie. Ik wordt in alle heftigheid met mijn neus op de feiten gedrukt, een mensen leven is hier niets waard. De schoondochter van de familie weigert hulp te bieden en de zonen woonachtig in het buitenland proberen de grond onder de kont van hun ouders te verkopen.

De volgende dag regel ik een groot matras, een bed en elke dag therapie aan huis. Deze blijk van liefde brengt in ieder geval weer wat hoop in het gezin. Ik probeer plaatsing in een revalidatie centrum te regelen, maar vanwege de complexe situatie thuis, zien de ouders daar van af.

De situatie van Laila houd me bezig, maar ik moet door. Een cursus Bengaalse gebarentaal staat op het programma, de gebaren helpen me om het de taal beter te begrijpen en om beter te communiceren met onze leerlingen.

Lees ook mijn vorige blog ‘belofte maakt schuld’.