Nieuws Belofte maakt schuld
Het is 25 jaar geleden dat ik naïef en instinctief beloofde om de kleine zwaar gehandicapte jongen Sayed in Bangladesh te gaan helpen. Niet wetende in wat voor een ongelofelijk avontuur ik mij ging storten. Belofte maakt schuld en mijn levensmotto van toen was ‘Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan’.
Zo wilde ik de boeiende wereld ontdekken, niet met het openbaar vervoer maar op de fiets! Ik fietste met een vriendin van Indonesië terug naar Nederland. Bangladesh was het 4de land wat we aandeden, we waren bijna thuis! Ik kan de innerlijke strijd die ik in Bangladesh voelde nog herinneren als de dag van gisteren. Door fietsen of in Bangladesh blijven! Het werd door fietsen, omdat we wilde bewijzen dat we het konden en omdat we nieuwsgierig waren naar de avonturen die nog op ons lagen te wachten.
Terug naar Bangladesh ging ik omdat ik het land, de mensen en met name mijn belofte aan Sayed niet kon vergeten. Ik moest en zou mijn belofte hem te helpen nakomen. In mijn dagboek van toen lees ik:
‘Er wordt verteld dat een arts zo’n zesduizend patiënten heeft en dat de meest voorkomende ziektes diarree, dysenterie, koorts, malaria, lepra en polio zijn. Naast een hoop informatie krijgen we ook veel vragen op ons afgevuurd; ‘waarom fietsen jullie, wat is jullie doel, wat wil je ermee bereiken en wat kost zoiets?’ De vragen zetten me aan het denken, de fietsreis lijkt nu zo zinloos, hadden we het geld niet beter meteen naar een project kunnen overmaken, zijn we niet vreselijk egoïstisch?
Balancerend op een bamboebrug steken we een sloot over. Twee jongens spelen in het water, een stukje verderop zien we een man vissen. Koeien liggen in de schaduw te kijken naar spelende kinderen met kuikens. Twee oudere vrouwen in kapotte sari zijn waterpotten aan het bakken. Een meisje van een jaar of negen komt met haar broertje op haar zij aanlopen. Sayed is zes jaar, hij heeft een geruit bloesje en een korte broek aan. Zijn donkere grote ogen staan somber. Iemand vertelt dat Sayed enkele maanden geleden hersenvliesontsteking heeft gehad. De lokale artsen hadden hem in een week tijd honderddertig injecties gegeven en dat had hem weinig goed gedaan. Sayed zijn rechterarm is gestrekt en steekt recht naar achteren. Zijn linkerbeen is gebogen en is moeilijk te strekken. Zachtjes vraagt hij aan zijn zus wie die blonde blanke vrouwen zijn. Hij vindt ons eng maar ook interessant. Als hij lacht, straalt hij van oor tot oor. Een zweem van verliefdheid neemt bezit van mijn hart. De familie kust onze voeten en smeekt en huilt om hulp. En daar zit je dan als rijke westerling, je wilt wat doen maar je kan zo weinig. Met een beetje geld los je de situatie niet op. Behoorlijk aangedaan vervolgen we onze weg. De lokale werknemer Akhlas vraagt of ik wil blijven. In gedachten doe ik Sayed een belofte.
De belofte Sayed te helpen ben ik nagekomen, hij is inmiddels 31 jaar, getrouwd en heeft een klein winkeltje bij de uitgang van de school waar mijn avontuur ooit begon. Er waren echter veel meer ‘Sayed’s’, kinderen die jarenlang verstopt waren en waarvan ouders hoopte dat die ‘blanke vrouw’ kleine of grote wonderen kon verrichten. Zo stortte ik mij samen met Akhlas en anderen in een ongekend avontuur die nog altijd voortduurt.
Als men mij toen had verteld dat ik later op de thee gevraagd zou worden bij Bengaalse Ministers en dat men het werk van Niketan als voorbeeld ziet voor zorg en onderwijs aan mensen met een beperking, had ik ze voor gek verklaard. Toch staat ook nu mijn agenda vol met bezoeken aan hoogwaardigheidsbekleders om bijvoorbeeld het beleid en curriculum voor speciaal onderwijs te bespreken.
