Nieuws Bangladesh een emotionele rollercoaster

Als de wereld een pretpark is, dan is Bangladesh voor mij de emotionele rollercoaster van het pretpark. De afgelopen jaren waren er momenten dat ik me machteloos voelde, en me afvroeg waarom ik toch zo nodig de gehandicapte kinderen moest redden. Maar de momenten dat ik er super gelukkig ben, zijn de momenten die er toe doen.

Het zijn de momenten wanneer ik samen met u en Niketan levens van kinderen mocht redden of verbeteren.  Het zijn de momenten die je nooit meer vergeet. In 1996 redde ik het leven van baby van 5 maanden, hij had een acute hernia en ik stuurde hem met spoed naar het ziekenhuis. Later bleek dat als hij een dag later was gekomen hij het niet had overleefd. Of neem Kazzal, zij had een brandwond op haar voet en haar moeder verzorgde dat op advies van een lokale kwakzalver met koeienpoep!. Vreselijke ontstekingen waren om de brandwond ontstaan. Weken lang fietste ik twee keer per dag naar het huisje om haar voet te verzorgen met speciaal verband. Na een paar maanden kon ze weer rennen.

Antoinette en Nuralam, één van de kinderen in 1996

Momenten dat ik me machteloos voel is als er onrecht wordt gedaan, als macht misbruikt wordt en ik mijn huidskleur moet gebruiken om dingen voor elkaar te krijgen. Zo herinner ik mij de kleine Arif die een operatie nodig had, maar de artsen de dure apparatuur niet wilde gebruiken voor een gehandicapte jongen. Twintig jaar later is er helaas niets veranderd.  Want vorig jaar stond ik met Fahima in een ziekenhuis, haar hoofd bleef maar groeien en groeien en zonder operatie zou ze niet lang meer te leven hebben. De artsen wilde haar niet opereren omdat het een meisje was en ze na de operatie gehandicapt zou worden. Beide keren moest ik mij tot de directeur van het ziekenhuis wenden om de operatie gedaan te krijgen.

Het zijn van die momenten dat je het leed niet meer aan kan. Momenten dat ik denk ‘Waarom doe ik dit’, maar als je dan weer een kind heb mogen redden, dan ben je dankbaar dat je dit werk mag doen.

Aandacht en liefde is wat ieder mens nodig heeft. In Bangladesh missen helaas een hoop kinderen deze basale levensbehoefte. Dankzij uw steun kan Niketan deze aandacht en liefde aan ruim 500 kinderen met een handicap geven.

De persoonlijke liefdevolle en betrokken manier waarop Niketan werkt is ook in de genen van onze medewerkers gaan zitten en wordt massaal overgedragen op die van de ouders van de gehandicapte kinderen.  Een olievlek van liefde die zich hopelijk de komende jaren blijft uitbreiden.

Lees ook mijn eerdere blog ‘ik blijf me verbazen’