Nieuws Al 25 jaar hulp aan kinderen met een handicap

In augustus bestaat Niketan 25 jaar, maar het eerste zaadje voor al ons werk werd gelegd in 1993, 30 jaar geleden.   Antoinette ontmoette toen tijdens haar fietstocht van Indonesië naar Nederland, Sayed, een kleine jongen met een spastische verlamming. Zij beloofde hem te helpen en met hem nu 25 jaar later zijn er al duizenden kinderen en hun families geholpen.

Er werd een school gestart, ambulante zorg, en ouderparticipatie trajecten. We groeide met de behoeftes mee van de kinderen naar vakgerichte activiteiten en een woonvoorziening.

De kinderen

Naast Sayed waren Laila en Turiqul kinderen van het eerste uur.

Laila was toentertijd een meisje met een spastische verlamming, leergierig en altijd vrolijk. Door haar spasme ging het lopen, praten en eten moeizaam, maar ze gaf nooit op, als ze viel stond ze lachend weer op. Ze werd door haar broer op de fiets naar school gebracht, want haar moeder had de zorg voor haar man die thuis zat met lepra. Toen Laila een jaar of 16 was, emigreerde haar broer naar Maleisië en ging Laila haar moeder helpen met de zorg van haar vader. Het lukte haar om eten te koken en voor het huishouden te zorgen. Ze was zo trots dat ze haar steentje kon bijdragen. Maar toen Laila 30 jaar was, sloeg het noodlot toe. Laila kreeg een beroerte en vanaf die dag kan ze alleen nog maar lachen en huilen. Haar moeder heeft nu de zorg voor haar man en dochter. Elke week krijgt Laila thuis fysiotherapie, momentjes waar ze naar uit kijkt en heel belangrijk voor haar zijn.

Turiqul kwam als driejarige naar het project, hij heeft het syndroom van Down. Het was een ondeugende jongen, theatraal en gek op muziek. Hij kwam een jaar naar het dagcentrum, maar omdat hij zich thuis prima vermaakte met buurtkinderen, gaven we zijn ouders wat tips en adviezen mee en drukte ze op het hart terug te komen als Turiqul moeilijk gedrag ging laten zien. Zo zagen we ze pas weer toen Turiqul in de pubertijd raakte. Hij werd wat dwars, nukkig en had het theatrale gedrag verheven tot kunst. Turiqul had structuur nodig. Hij ging werken in onze houtgroep en kreeg dans en muziekles. Hij bloeide op en bleek een talentvolle danser te zijn, zijn theatrale gedrag hielp hem om rollen prachtig te vertolken. Inmiddels is Turiqul 31 jaar, komt hij af en toe nog wat helpen in de houtgroep en helpt hij zijn ouders thuis. Zijn favoriete bezigheid, je raadt het al dansen en theater maken voor zijn ouders en buren.

En hoe nu verder?

In de afgelopen 25 jaar hebben we voor veel kinderen en hun ouders het verschil kunnen maken. Omdat er in het district Manikganj nog nauwelijks voorzieningen zijn voor mensen met een handicap, blijft onze zorg ook de komende jaren hard nodig. We zijn in gesprek met de nationale overheid voor financiële ondersteuning, maar dit zijn langlopende en moeizame trajecten.

Viert u ons jubileum mee. Met 25 euro geven we 1 kind: lesboeken, een looprekje of medicatie tegen epilepsie.