Verhaal Joti

Op een erfje in Ulail, Daulatpur staat een klein donker huisje. Deuren en ramen zijn gesloten,  als ik naar binnenkijk zie ik door een streep licht van het raampje wat kippen rondscharrelen.

Een oude vrouw doet open en laat mij binnen. In het huisje zie ik een plank die dienst doet als bed, een touw wat functioneert als kledingkast en een kooi. In de kooi staat een meisje van 14 jaar. Haar naam is Joti. Joti heeft een aan autisme verwante stoornis.  Haar ouders werken beide in de kleding industrie en hebben hun dochter bij oma achtergelaten. Met veel geduld, en met een intense vermoeidheid verzorgt ze haar kleindochter die bij alles intensieve hulp nodig heeft. Sinds kort weet ze wat haar kleindochter mankeert, en krijgt ze wat steun van de veldwerkers. Maar oma kan haar niet de structuur en duidelijkheid bieden die ze nodig heeft.

Oma kan niet anders dan Joti opsluiten in een kooi of vastbinden aan een touw, als ze moet koken of op het veld gaat werken. Joti loopt anders weg en maakt de buren boos met haar geschreeuw en gespring.  Nu de buren weten dat Joti autisme heeft, is er iets meer begrip, maar nog steeds zijn ze bang dat Joti hun kinderen behekst en gek maakt.

Oma is blij met de helpende hand die ze krijgt, maar maakt zich zorgen hoe het gaat als zij ouder wordt. Wie zal er dan toch voor haar kleindochter zorgen. Oma is ondanks de dagelijkse strijd, stapelgek op haar lieve meid.

In onderstaande video ziet u wat Niketan voor kinderen doet zoals Joti en Sodeb.